Η ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο για να σου ανοίξει τα μάτια

Ήταν Πέμπτη 16 Νοεμβρίου, ώρα 4 το απόγευμα. Οδηγούσα το αυτοκίνητό μου για να πάω στο σπίτι μου. Ήμουν η μόνη που βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο. Παρόλο που φορούσα γυαλιά ηλίου, ο ήλιος εκείνη την απογευματινή ώρα με κοιτούσε κατάμματα. Παρόλα αυτά δεν δυσκολευόμουν να διακρίνω τον δρόμο και τα αυτοκίνητα.

Πλησιάζοντας, λοιπόν, προς το σπίτι μου ελάττωσα ταχύτητα και άναψα τον δεξί δείκτη του αυτοκινήτου γιατί επρόκειτο να στρίψω προς τα δεξιά. Για να στρίψω, όμως, θα έπρεπε να διασχίσω και την διπλανή λωρίδα του δρόμου. Έτσι, έπρεπε να ελέγξω πρώτα εάν περνούσαν αυτοκίνητα από την απέναντι λωρίδα πριν στρίψω. Και αυτό έκανα. Όπως προανέφερα προηγουμένως, ο ήλιος συνέχισε να εκπέμπει αρκετά σε σημείο σχεδόν απέναντι από τα μάτια μου. Εγώ, λοιπόν, παρά την μεγάλη ακτινοβολία του ήλιου και εφόσον ήμουν απολύτως σίγουρη ότι δεν περνούσε κάνενα άλλο αυτοκίνητο στην απέναντι λωρίδα, έστριψα προς τα δεξιά για να πάω προς το σπίτι μου.

Μου ήταν λίγο δύσκολο να γράψω αυτό το κείμενο και γράφοντάς το έκανα αρκετές παύσεις συλλογίζοντας το τι συνέβη αμέσως μετά.

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα και ξαφνικά. Εφόσον θυμάμαι τον εαυτό μου να επιχειρεί να στρίψει προς τα δεξιά, μετά από αυτό το μόνο που έχω στη μνήμη μου είναι σαν ένα βίντεο σε αργή κίνηση. Το μόνο που θυμάμαι, λοιπόν, είναι να βρίσκομαι μέσα στο αυτοκίνητο, να χάνω τον έλεγχο του τιμονιού, το αυτοκίνητο να ταρακουνείται αρκετά κι εγώ να βλέπω θρυμματισμένα κομμάτια από γυαλί να πέφτουν πάνω στο διπλανό κάθισμα και να εξαπλώνονται σε όλο το αμάξι. Αμέσως μετά, θυμάμαι το αμάξι να σταματά μέσα σε ένα μικρό χαντάκι, το οποίο βρισκόταν ακριβώς δίπλα από το δρόμο και από τη στροφή. Ακριβώς μπροστά από το αυτοκίνητό μου βρισκόταν ένα άλλο αυτοκίνητο κολλημένο με την μπροστινή του όψη πάνω στο δικό μου και το μισό από αυτό να βρίσκεται μέσα στη λωρίδα του δρόμου.

Όταν είδα αυτό το σκηνικό ενώ ήμουν ακόμη μέσα στο αυτοκίνητο, τότε κατάλαβα ότι έγινε σύγκρουση και μόλις είδα το πώς ήταν το αυτοκίνητο μου μέσα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Θυμάμαι να νιώθω κομμάτια από γυαλί μέσα στα παπούτσια μου και το δεξί μου μπράτσο να πονάει. Έβγαλα τη ζώνη ασφαλείας και κατέβηκα από το αυτοκίνητο. Συναισθηματικά είναι πολύ δύσκολο φέρνοντας τις στιγμές αυτές πίσω στην μνήμη μου. Το μόνο που σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή ήταν ότι η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη και ήταν η πρώτη φορά που περνούσα μία τέτοιου είδους εμπειρία με το αυτοκίνητο. Ευτυχώς κανένας από τους δύο οδηγούς δεν τραυματίστηκε σοβαρά.

Δηλαδή, αυτό που συνέβη ήταν ότι καθώς έστριφα προς τα δεξιά, ένα άλλο αυτοκίνητο καθώς ερχόταν από την λωρίδα την οποία διέσχιζα, συγκρούστηκε πάνω στη αριστερή πόρτα του συνοδηγού, εγώ έχασα τον έλεγχο και το αυτοκίνητο έκανε στροφή 180 μοιρών προς τα δεξιά και κατέληξε στο χαντάκι με την μπροστινή του όψη να είναι προς το δρόμο. Το άλλο αυτοκίνητο μέσα σε όλο αυτό από την φόρα της σύγκρουσης σταμάτησε τετ-α-τετ με το δικό μου.

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να τηλεφωνήσω στον μπαμπά μου, ο οποίος βρισκόταν στην δουλειά του. Μετά από λίγη ώρα ήρθε η αστυνομία της περιοχής για να διευθετήσει την τυπική διαδικασία σχετικά με το δυστύχημα και να διευκολύνει την οδική κυκλοφορία εξαιτίας του ότι το άλλο αυτοκίνητο βρισκόταν το μισό εντός του δρόμου και εμπόδιζε.

Θες λίγο ο ήλιος ή και λίγο η ταχύτητα του άλλου οχήματος, ίσως οδήγησαν σε όλο αυτό. Εγώ όμως εξακολουθούσα να λέω ότι ο δρόμος ήταν κενός πριν να στρίψω. Και ήμουν απόλυτα σίγουρη. Είχα την εικόνα του δρόμου μέσα στο μυαλό μου. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πώς δεν αντιλήφθηκα την στιγμή που με κτύπησε. Ούτε καν να θυμάμαι κάποιο ήχο. Δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μια στιγμή από αυτό. Σαν να μην υπάρχει στην μνήμη μου. Δεν ξέρω γιατί και πώς. Παραμένει μυστήριο για μένα. Μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να έχασα τις ασθήσεις μου μόνο για λίγο με φρικάρει. Ωστόσο θυμάμαι το επόμενο λεπτό όταν κουνιόταν το αυτοκίνητο.

Επίσης, δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλο αυτό έγινε λίγα μέτρα πιο έξω από το σπίτι μου. Από εκείνη τη μέρα μέχρι σήμερα, κάθε φορά που περνάω από εκείνη τη στροφή έρχεται η εικόνα στο μυαλό μου και με κάνει να φοβάμαι και να ανησυχώ μην γίνει τίποτα παρόμοιο κάθε φορά που περνούμε. Είναι τραγικό.

Διερευνόντας την κατάσταση, η αστυνομία διέκρινε ότι το άλλο αυτοκίνητο ξεκίνησε να πατά φρένο 30 μέτρα μακριά από το σημείο της σύγκρουσης. Το μόνο συμπέρασμα που βγάζω από το γεγονός αυτό είναι ότι έτρεχε με ταχύτητα πέρα από το όριο. Μου φάνηκε μία αρκετά μεγάλη απόσταση για κάποιον να πατάει φρένο 30 μέτρα πιο πριν και να μην σταματάει σε πιο μικρή απόσταση. Το όριο ταχύτητας ήταν στα 65 χιλιόμετρα. Στο δρόμο βρίσκονταν τα ίχνη από τα λάστιχά του και ήταν πολύ ευδιάκριτα, κάτι που με κάνει να σκεφτώ πόσο γρήγορα έτρεχε και ως εκ τούτου με πόση δύναμη επιχείρησε να σταματήσει. Παρόλα αυτά το συμπέρασμα της αστυνομίας ήταν ότι στα 30 μέτρα εγώ μπορούσα άνετα να διακρίνω οπτικά εάν ερχόταν κάποιο αυτοκίνητο. Κι έτσι η ευθύνη ήταν δική μου. Ακολούθως, ήρθε εκεί ο αδερφός μου, η οδική βοήθεια, ο θείος μου που τυχαία περνούσε από εκεί, η μαμά μου, η θεία μου, η αδερφή μου, ο ξάδεφος και η ξάδερφη μου.

Όλη αυτή η διαδικασία διέρκισε πολλές ώρες και είχε ήδη νυχτώσει. Όταν πήγα σπίτι με τους γονείς μου ακολούθως πήγαμε στις πρώτες βοήθειες στο νοσοκομείο γιατί ήθελαν να είναι σίγουροι ότι δεν έπαθα κάτι πιο σοβαρό. Το μόνο που ένοιωθα ήταν ο πόνος στο δεξί μου μπράτσο που ήταν μαυρισμένο και φθαρμένο εξαιτίας της τριβής που δημιουργήθηκε με τη σύγκρουση και πόνο στην περιοχή της περιφέρειας. Την επόμενη μέρα είχα αντιληφθεί ότι πονούσα πολύ γύρω από το λαιμό μου κι έτσι πήγα στο γιατρό. Έπρεπε να φοράω κολλάρο γύρω από το λαιμό μου για ένα χρονικό διάστημα, γιατί ο πόνος δημιουργήθηκε από το τράνταγμα της σύγκρουσης.

Τις πρώτες δύο μέρες μετά το δυστύχημα φέρνοντας στη σκέψη μου το περιστατικό και πώς το βίωσα εγώ εντός του οχήματος, δεν μπορούσα καν να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Η όλη σκηνή μέσα στο αυτοκίνητο ήταν πρωτόγνωρη για μένα αλλά και κάτι που δεν πίστευα ποτέ ότι θα βίωνα. Και δεν το εύχομαι σε κανένα. Τώρα μπορώ να καταλάβω το σοκ όσων έχουν ζήσει αρκετά μεγάλη οδική σύγκρουση. Μόνο στην ιδέα ότι μπορούσα να πάθω κάτι χειρότερο και στην ιδέα ότι οι δικοί μου άνθρωποι σκέφτονταν αυτό, με έκανε να φρικάρω και να βάζω τα κλάματα κάθε φορά. Αν και ακούγεται μελοδραματικό, όλο αυτό με δίδαξε πάρα πολλά. Όταν είδα το πώς μετατράπηκε η πόρτα του συνοδηγού από τη σύγκρουση, τότε κι αν έβαλα τα κλάματα. Είχα πλέον συνηδοποιήσει πόσο σοβαρό θα μπορούσε να είχε εξελιχτεί το δυστύχημα. Εάν είχα κάποιο άλλο συνοδηγό μαζί μου; Συγγενή ή φίλο; Πραγματικά δεν θέλω καν να το σκέφτομαι αλλά ήμουν ευγνώμων που ήμουν έστω καλά και ανέπνεα, παρά τα τραύματα. Όταν είδα την πόρτα, έδινα την κατάθεσή μου σε ένα αστυνομικό. Με το σοκ που είχα πάθει και από τη θέα που αντίκρισα, ο αστυνομικός μου είπε ότι θα ήταν καλό να άναβα ένα κερί στην Παναγία στην εκκλησία για το ότι δεν ήμουν στην άλλη θέση του οχήματος και για το ότι είμαι καλά. Αυτό με λύγισε ακόμη περισσότερο. Και εξακολουθεί να με λυγίζει.

Το δυστύχημα έγινε 4 μέρες πριν πάω Αθήνα για να δω την κολλητή μου που σπουδάζει εκεί. Ανυπομονούσα τόσο πολύ να πάω όχι μόνο γιατί μου είχε λείψει πάρα πολύ, αλλά και γιατί ήμουν σε αρκετά άσχημη ψυχολογική κατάσταση το τελευταίο χρονικό διάστημα. Παρόλα αυτά πήγα κανονικά στην Αθήνα. Δεν ξέρω πώς αλλά πάντα κάνει τα μαγικά της και με κάνει πραγματικά χαρούμενη.

Το δυστύχημα αυτό με έκανε να καταλάβω ότι η ζωή είναι πραγματικά πολύ μικρή. Σε δευτερόλεπτα χάνεται μπροστά στα μάτια σου. Ή ακόμη και πριν καν προλάβεις να ανοίξεις τα μάτια σου. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ήμουν σε θέση να γράψω κάτι όπως αυτές οι φράσεις. Τώρα πιστεύω ακράδαντα ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Ίσως αυτό συνέβη για να εκτιμίσω κάποια πράγματα που δεν εκτιμούσα τόσο πριν. Για να καταλάβω ότι τα πράγματα για τα οποία ανυσηχούσα ή που με στεναχωρούσαν πριν ήταν απλά μπούρδες. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η προσοχή μου βρισκόταν σε ασήμαντα πράγματα και είχε περιλάβει όλο μου το «είναι». Μετά το δυστύχημα δεν έπαψα να φταίω τον εαυτό μου για την ανησυχία και τη λύπη που προκάλεσα στα δικά μου άτομα. Είναι ένα φρικτό συναίσθημα (γράφει κλαίγοντας..). Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι πέρασαν αυτή την άσχημη εμπειρία εξαιτίας μου. Μπορώ να πω ότι στεναχωρήθηκα πάρα πολύ και για το αυτοκίνητο μου γιατί το ίδιο χρονικό διάστημα θα έκλεινα ένα χρόνο από τότε που ξεκίνησα να το οδηγώ. Και είναι πολύ λίγο χρονικό διάστημα. Είχα πλέον καταλάβει ότι θα το στερούσα για αρκετό καιρό μέχρι να επιδιορθωθεί.

Πιο πάνω ανέφερα όλους όσους ήρθαν εκεί εκείνη τη μέρα. Ο λόγος που το έκανα είναι γιατί με το δυστύχημα κατάλαβα τη σημασία του να έχεις οικογένεια και συγγενείς και εάν τα έχεις αυτά τότε είναι αδύνατον να είσαι ή να νοιώθεις μόνος. Ένοιωθα τόσο μα τόσο τυχερή. Εκείνη τη στιγμή η ψυχολογική υποστηρίξη από όλους ήταν ό,τι χρειαζόμουν πραγματικά. Και όλη αυτή η αγάπη με έκανε να συγκινηθώ ακόμη περισσότερο.

Η ζωή είναι ένας θησαυρός. Ο πολυτιμότερος. Και ακόμη περισσότερο η οικογένεια και οι άνθρωποι που σε αγαπούν και αγαπάς. Και ως εκ τούτου, η ζωή μπορεί να φύγει χωρίς καν να το συνειδητοποιήσεις. Γι’αυτό πρόσεχε τον ευατό σου και τους γύρω σου. Εάν δεν είσαι 100% σίγουρος για κάτι τότε μην το κάνεις. Και εάν υπάρχει έστω και ένα στοιχείο που να σε δυσκολεύει τότε πάρε τον πιο ασφαλή δρόμο, γιατί «ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια».