Τι κι αν ο άνθρωπος είναι πολλά πράγματα τελικά;
- By: Ourania Stylianou
- Apr 22, 2019
- 5 min read
Τι κι αν ο άνθρωπος είναι πολλά πράγματα μαζί; Ακόμη και τα στερεότυπα και οι «ταμπέλες» προορίζονται για όλους. Ακούγοντας τις δύο αυτές λέξεις, μόνο αρνητική ενέργεια μπορώ να εκλάβω. Αυτός είναι ντροπαλός. Αυτός είναι ζωηρός. Αυτός είναι έτσι κι αυτός είναι αλλιώς! Οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν πως όλοι μας είμαστε περισσότερα και πολλά διαφορετικά πράγματα από όσα δείχνουμε. Σίγουρα είμαστε κι αυτά που δείχνουμε, αλλά μην ξεχνάμε και τ’άλλα. Ζούμε σε έναν κόσμο που από τον καιρό της δημιουργίας του πρέπει και έχει την τάση ή και την ανάγκη να κατηγοριοποιεί τα πράγματα και ως επακόλουθο και τους ανθρώπους. Μάθε αυτό λοιπόν. Ο άνθρωπος δεν είναι για κουτιά και κατηγοριοποιήσεις. Κάθε άλλο. Πλέον ο εξωστρεφής είναι και εσωστρεφής. Με μία λέξη, αμφιστρεφής. Και εάν δεν γνώριζες αυτή τη λέξη, χαίρομαι γιατί μόλις την έχεις μάθει. Και σίγουρα την έχεις ζήσει. Είτε σε χαρακτηρίζει είτε όχι, έχεις δει άτομο που κάποτε ήταν εξωστρεφής και κάποτε εσωστρεφής. Φυσικά αυτό εξαρτάται και από την διάθεση της στιγμής του κάθε ατόμου αλλά και από το ποιούς έχει γύρω του την δεδομένη στιγμή. Θα έχεις ακούσει επίσης και τη λέξη «κυκλοθυμικός». Μια διαφορετική περίπτωση και κάτι το οποίο δεν λαμβάνεται υπόψη σε σημαντικό βαθμό προς ένα άτομο, ενώ θα έπρεπε. Θα υπήρχε περισσότερη κατανόηση, λιγότερο στρες κα ενοχή για το ίδιο το άτομο που πιστεύει ότι κάτι πάει λάθος με τον εαυτό του και την αλληλεπίδραση με τους γύρω του. Αντιθέτως, είναι απόλυτα φυσιολογικό γιατί πολύ απλά είναι κυκλοθυμικός. Ένα κυκλοθυμικό άτομο, λοιπόν, είναι το άτομο που παρουσιάζει εναλλαγή διάθεσης. Από πολύ χαρούμενος, μέσα σε λίγα λεπτά μπορεί να γίνει μίζερος ή λυπημένος χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Όσο περισσότερο ξεχνάμε ότι όλοι περάσαμε παρόμοια στάδια, άλλοι σε μικρότερο βαθμό και άλλοι σε μεγαλύτερο, τόσο πιο πολύ δεν αλληλοϋποστηριζόμαστε. Εάν όλοι προσπαθούσαμε έστω και λίγο να δείχνουμε λίγη περισσότερη αλληλεγγύη και κατανόηση καθημερινά, ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος.
Τρανταχτό παράδειγμα του ότι οι άνθρωποι είμαστε πολλά πράγματα μαζί είναι και η προβολή μίας άλλης πλευράς των πολιτικών προσώπων. Όλοι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τους πολιτικούς ως σοβαρούς ή/και αυστηρούς. Ως επακόλουθο, αυτό μας ώθησε να σχηματίσουμε μία συγκεκριμένη και αμετάλλαχτη γνώμη για μερικούς από αυτούς. Από την άλλη όμως δεν είναι λίγες οι φορές που τα ΜΜΕ πρόβαλαν και την πιο χαλαρή πλευρά τους υπό άλλες συνθήκες εκτός δουλειάς. Άλλοι τραγουδούσαν, άλλοι έπαιζαν κιθάρα με τα παιδιά τους και άλλοι έλεγαν αστεία. Είναι ανθρώπινο. Επίσης, δεν είναι λίγες οι φορές που αλλάξαμε γνώμη – είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο - για κάποιο άτομο, ακριβώς επειδή μας δόθηκε η ευκαιρία να το γνωρίσουμε ή να το ζήσουμε σε κάποιες στιγμές της ζωής του. Οι άνθρωποι, βλέπεις, έχουμε την κακή φυσική τάση να κρίνουμε και να σχηματίζουμε άποψη μόνο από το «εξώφυλλο». Ίσως αυτό να είναι μία ευκολία για τον νου ούτως ώστε να μην χρειαστεί να κοπάσει ή να μπει σε σκέψεις για κάποιο άλλο ενδεχόμενο.
Μία άλλη όψη του νομίσματος, είναι και οι προσδοκίες που έχουμε για συγκεκριμένα άτομα. Πρόσφατα έχουν βγει δημοσιεύματα με μαρτυρίες ότι ο πασίγνωστος βασιλιάς της ποπ μουσικής, Michael Jackson, έχει παρενοχλήσει σεξουαλικά μικρά παιδιά κατά την διάρκεια της ζωής του πριν να αποβιώσει. Μία είδηση σοκ εφόσον καθ’όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του προς την υπέρτατη αυτή καριέρα και φήμη του ως ποπ σταρ, ο Michael Jackson έχει κάνει τόσες πολλές φιλανθρωπίες, έχει βοηθήσει τόσο πολύ κόσμο και δεν ήταν παρά μόνο αγαπητός ανά το παγκόσμιο τόσο για το ταλέντο του όσο και για την δράση του. Εδώ βλέπουμε να υπάρχουν δύο συγκρουόμενα στοιχεία. Δύο συγκρουόμενες πραγματικότητες. Είναι να απορεί κανείς πώς μπορούν να χωρέσουν σε ένα μυαλό αυτές οι δύο πληροφορίες και πώς ένα μυαλό μπορεί να τις διαχειριστεί. Η περίπτωση του Michael Jackson αποτελεί ένα παράδειγμα ανάμεσα στα τόσα πολλά παρόμοια άλλα που αποδεικνύει ότι το τι πιστεύεις για το περιεχόμενο ενός ανθρώπου δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι αληθές, ακόμη κι αν τον θαυμάζεις στο έπακρο.
Ποιος σου είπε ότι δεν μπορείς να είσαι ένας γιατρός που έχει αδυναμία στην ροκ μουσική. Ποιος σου είπε ότι δεν μπορείς να είσαι μία δικηγόρος που έχει αδυναμία στα αγωνιστικά αυτοκίνητα. Ποιος σου είπε ότι δεν μπορείς να είσαι ένας κομμωτής που έχει αδυναμία στην ρητορική. Ποιος σου είπε... Ποιος σου είπε... Αυτό ακριβώς. Ας διερωτηθούμε ποιος μας είπε το τι πρέπει να είμαστε, το τι πρέπει να μας αρέσει, το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε. Κανείς δεν είναι ο κατάλληλος αρμόδιος για αυτό το καθήκον, παρά μόνο ο εαυτός μας. Ακόμη κι αν δεν έχεις κατασταλάξει κάπου, τότε δικαίωμά σου. Οι ζωές των ανθρώπων δεν συγχρονίζονται πάντα. Ο καθένας από εμάς έχει γεννηθεί με ένα μοναδικό, προσωπικό χρονολόγιο. Γι’αυτό υπάρχει και η παροιμία που λέει: «Το κάθε πράγμα στον καιρό του». Έχουμε πάρει όλοι τα ηνία της ζωής στα χέρια μας προχωρώντας ακάθεκτοι, ξεχνώντας να αφήσουμε και λίγο τα λουριά ελεύθερα, να κατευθυνθούν μόνα τους από τη ζωή. Είναι καλός ο έλεγχος, μόνο μέχρι να βγει εκτός ελέγχου. Εάν λοιπόν δεν ξέρεις ποιος είσαι, δεν έχεις βρει κατεύθυνση ή έχεις μπερδευτεί από τις πολλές κατευθύνσεις, τότε άσε την ζωή να σε κατευθύνει. Αυτή ξέρει. Όχι κάποιος άλλος. Ίσως είναι καλύτερα να πάρεις μία κατεύθυνση την φορά. Και πού ξέρεις, ίσως η μία κατεύθυνση να έχει μονοπάτια που συναντούν και τις άλλες κατευθύνσεις.
Η μονοτονία ποτέ δεν άρεσε σε κανένα. Γι’ αυτό αφέσου λοιπόν μέσα στην παλέτα των συναισθημάτων, των διαθέσεων, των γούστων και των ιδεών που σε περικλύζουν. Μην πέσεις στην παγίδα της στενότητας, της απλότητας μόνο και μόνο επειδή το μυαλό μίας μικρής ομάδας ανθρώπων αδυνατεί να επεξεργαστεί και να διαχειριστεί αυτή την όμορφα δημιουργημένη σύνθεση και πολυπλοκότητα όλων αυτών των πολύχρωμων συστατικών που σε εκφράζουν και σε περιγράφουν.
Δυστυχώς ο άνθρωπος γίνεται θύμα μίας μεγαλύτερης ομάδας, της κοινωνίας. Είτε θεμιτά είτε αθέμιτα. Δεν θα πω ότι στόχος είναι να επηρεάσουμε την αντίθετη μάζα ανθρώπων. Αν και κατ’εμέ θα ήταν το ιδανικό. Παρ’όλα αυτά εάν δεν θέλουμε να μοιάσουμε σ’ αυτούς, τότε απλά θα παραδεχθούμε ότι είναι δικαίωμά τους. Δικαίωμά τους να κατηγοριοποιούν τους ανθρώπους. Όπως, επίσης έχουν και το δικαίωμα οι υπόλοιποι να είναι πολλά παραπάνω απ’όσα οι άλλοι νομίζουν ότι είναι. Με την προϋπόθεση όμως να ισχύει το ρητό ότι «η ελευθερία του ενός τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου». Δηλαδή, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να επικηρρύττει στον άλλο ή εκ μέρους του άλλου ορισμούς είτε για την εσωτερική του κατάσταση είτε για τον χαρακτήρα/προσωπικότητά του εάν δεν έχει γνωρίσει ή ζήσει περαιτέρω στιγμές με το συγκεκριμένο άτομο.
Εν κατακλείδι, ας προσπαθήσουμε να μην σχηματίσουμε μία ιδέα ή άποψη για ένα άτομο που δεν είναι στο στενό μας περιβάλλον, δηλαδή τον κάθε άνθρωπο που δεν γνωρίζουμε και βρίσκεται κάπου στον κόσμο. Ας μείνουμε στην σκέψη ότι αυτό το άτομο μπορεί να είναι αυτό, κι αυτό, κι αυτό, κι αυτό και πολλά άλλα πράγματα μαζί. Για τον λόγο ακριβώς ότι δεν έχουμε γνωρίσει ακόμη αυτό το άτομο.
Comments